Podczas obserwacji noworodka neonatolog ocenia jego zdrowie, dokładnie bada oraz analizuje rekcje dziecka na bodźce pochodzące z otoczenia. Z punktu widzenia rozwoju malucha bardzo ważne jest to, jakie odruchy on sprawdza.
Jednym z odruchów noworodka jest odruch Moro. Noworodek w trakcie tego odruchu nagle sztywnieje, dynamicznie wierzga rączkami, a potem prostuje zaciśnięte piąstki, stara się podnieść nóżki i na końcu zwija się w sobie.
Odruch Moro jest stosunkowo często spotykanym, naturalnym zachowaniem dziecka obawiającego się otaczającego go, nieznanego zagrożenia. Odruch Moro występuje w ciągu pierwszych czterech miesięcy życia dziecka. Ten odruch możemy zaobserwować już w dziewiątym tygodniu życia płodowego. Odruch Moro pojawia się najwcześniej spośród wszystkich poznanych u ludzi odruchów pierwotnych.
Odruch Moro zwany bywa też odruchem obejmowania oraz odruchem zaskoczenia. Wywołać go może nagły, głośny hałas, czy rozbłysk światła. Bywa częstą reakcją dziecka podczas gwałtownej – w odczuciu noworodka - zmiany położenia jego ciała.
Odruch Moro wziął swoją nazwę dla uczczenia nazwiska jego badacza, profesora Ernsta Moro (1874-1951), austriackiego lekarza pediatry. Oprócz opisu odruchu Moro, profesor Ernst Moro udowodnił poprzez badania sterylność jelita cienkiego oraz jako pierwszy specjalista medyczny opisał zespół jelita drażliwego.
Profesor Ernst Moro ma ogromne zasługi w promocji naturalnego karmienia piersią dzieci po porodzie. Jego badania udowodniły, że dzieci karmione mlekiem matki mają lepszą odporność niż dzieci karmione mieszankami. Ernst Moro też opracował skład mieszanki mlecznej, znanej jako mleko Moro.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz