Kabała chrześcijańska

Kabała rozwinęła się w Europie w XII i XIII wieku. Chociaż pochodzi z tradycji żydowskiej, to jednak już przed wiekami zainteresowała swoją mistyczną filozofią chrześcijan, którzy doprowadzili do stworzenia chrześcijańskiego nurtu kabały.

Doktryna kabały zawarta jest Sepher Jezirah spisanej w Palestynie lub Babilonie przed prawie dwoma tysiącami lat. Dorobkiem kabały jest spisany w XIII wieku systematyczny wykład kabały w księdze Zohar.

Kabała była próba uduchowienia religii judaistycznej, która z biegiem lat stała się nazbyt formalna i sztywna. Kabała nie stanowi jednej, wewnętrznie spójnej konstrukcji.

Zobacz: Czym jest kabała?

Świat to symbol. To, co postrzegamy i co jesteśmy w stanie objąć umysłem, symbolizuje swoje źródło, czyli Ponadczasową Rzeczywistość.

Rzeczywistość powstała z Siły Wyższej. W kabale jest to Ein Sof (Ostateczna Próżnia). Poprzez Siłę Wyższą wyraża się Ein Sof Aur (Nieskończone Promieniowanie).

Promienie, czyli sefiroty, tworzą imię Stwórcy oraz stanowią podstawę struktury życia - Drzewa Życia. Drzewo Życia stanowi mapę i klasyfikację wszystkiego.

Giovanni Pico della Mirandola (czyli Giovanni, Książe Mirandoli) był pierwszym chrześcijańskim władcą i filozofem, który zainteresował się kabałą już w XV wieku.

Giovanni Pico della Mirandola zlecił tłumaczenie wybitnych dzieł kabalistycznych. Ponadto prezentował chrześcijaństwo, jako religię o korzeniach kabalistycznych. Uważał, że dotrze dzięki kabale do najstarszej, pierwotnej religii - prareligii.

Odtąd chrześcijańska kabała rozwijała się równolegle i niezależnie od jej właściwego, żydowskiego pnia. Chrześcijanie zajmujący się studiowaniem kabały w czasach renesansu i baroku oczyszczali ją z tego, co uznali za elementy pogaństwa. Stosując reguły kabalistycznej numerologii dowodzili, że zawiera ona podstawowe dogmaty doktryny chrześcijańskiej, m.in. dogmat o Trójcy Świętej i dwóch naturach człowieka.

Niemiecki humanista Johannes Reuchlin (1455-1522), jako jeden z niewielu ówczesnych chrześcijańskich uczonych nauczył się czytać po hebrajsku. Reuchlin głęboko zanurzył w literaturze kabalistycznej.

Swoje przemyślenia opisał Johannes Reuchlin w dziele De arte cabalistica. Następuje tam symboliczne spotkanie pitagorejczyka, mahometanina i kabalisty. W De arte cabalistica wyjaśnia czytelnikom, że kabała to alchemia, która przekształca zewnętrzne wrażenia w obrazy, nadając im w końcu postać duchowego światła.