Przebieg dystymii jest łagodniejszy niż ma to miejsce w przypadku depresji endogennej. Podczas tej choroby rzadziej też występują tendencje samobójcze – dlatego dystymia często pozostaje nierozpoznana oraz nie jest prawidłowo leczona.
Dystymia to choroba niezwykle trudna do diagnozy. Kiedyś opisywana była pod wieloma nazwami - depresja nerwicowa, mała depresja nerwica depresyjna, depresja lękowa przewlekła czy również depresyjne zaburzenie osobowości.
Najczęstsze objawy dystymii:
- trudności w koncentracji oraz podejmowaniu decyzji
- wycofanie się z życia społecznego
- różnorodne zaburzenia snu
- drażliwość, apatia, agresja
- zmiana masy ciała, chudnięcie lub przybieranie na wadze;
Dystymia zaliczana jest do zaburzeń afektywnych jednobiegunowych. Opisuje się ją jako przewlekłe i uporczywe obniżenie nastroju, jednak o niewielkim nasileniu, przez co nie osiąga stopnia nasilenia epizodu depresyjnego.
Niebezpieczne są okresy remisji, kiedy choroba zanika. Chory wierzy wówczas, że to co działo się wcześniej było wynikiem problemów osobistych, a nie długotrwale wyniszczającej go choroby. Powtarzalność zjawiska nawrotów i ustąpień objawów dystymii może utwierdzać chorego w tym przekonaniu.
